Enamorados del tango! Zakochani w tangu!

Tango argentyńskie to taniec intymny, subtelny, oparty na dużej dozie bliskości. Mężczyzna prowadzi, kobieta podąża. Taniec jest całkowicie improwizowany. Tango przełamuje nieśmiałość i pozwala wyrazić emocje, dla których na co dzień trudno znaleźć odpowiednie środki wyrazu. A wszystko oparte jest na relacji dominującego mężczyzny i uległej mu kobiety. Tango jest zwierciadłem miejsca, w którym się narodziło, gdzie mieszały się pasja, odwaga i zmysłowość. Tango argentyńskie przeżywa obecnie renesans na całym świecie.

Pochodzenie tanga od zawsze budziło spory. Jedni jego pojawienie się wiążą z afrykańskimi niewolnikami i tańcem „candombe”, inni twierdzą, że wywodzi się z tańca flamenco i kubańskiej „habanery”, zaś jeszcze inni, że ma swoje korzenie w ludowej muzyce pampasów. Brak jasnej genezy pochodzenia tanga, jeszcze silniej podkreśla jego wyjątkowość, niezależność i różnorodność.

Choć trudno w to uwierzyć, tango początkowo było tańczone tylko przez mężczyzn, głównie na ulicach, w barach, w dzielnicach portowych i domach publicznych. Było to w okresie kiedy do Argentyny napływali masowo emigranci z Europy i na 1 kobietę przypadało aż 7 mężczyzn. Wręcz nie do pomyślenie było żeby tango odważyła się zatańczyć kobieta należąca do wyższych sfer.

Kiedy zaczynano tańczyć tango, nie było żadnych szkół. Aby mężczyzna mógł podbić kobietę swoim tańcem, musiał wcześniej ćwiczyć z innymi mężczyznami, dać się im prowadzić. Mężczyźni tańczyli ze sobą, uczyli się od tych, którzy mieli więcej doświadczenia. Wielu tancerzy tanga twierdzi, że aby być dobrym tancerzem dla kobiety, trzeba doświadczyć tego, czego doświadcza kobieta w tańcu, otworzyć się na jej potrzeby – poczuć w sobie te potrzeby – skontaktować się z kobiecym pierwiastkiem w sobie.

Tango jest improwizacją
W tangu obydwoje stają przed nieznanym. W przeciwieństwie do tanga standardowego tango tańczone na milongach jest nieprzewidywalne, są określone podstawowe kroki, ale wiele się może zdarzyć między nimi. Tango przełamuje obecną w wielu tańcach symetrię. W tangu czasem para podąża harmonijnie ze sobą, ale czasem zdaje się dopełniać, każde tańczy inny ruch, niekiedy jedno z nich zatrzymuje się a drugie dodaje coś nieprzewidzianego. W samej swojej istocie tango jest improwizacją. „El tango es una posibilidad infinita”.

Tango narodziło się jako taniec par, który stwarzał jedyną w swoim rodzaju okazję do bliskości, zakazanej wtedy obyczajowymi konwenansami. Gdy na początku XX wieku pojawiło się w Europie i Stanach Zjednoczonych, uznano je za nieprzyzwoite, a nawet zakazywano jego tańczenia.

Nie ma tanga bez muzyki. Tango w muzyce bywa łączone z jazzem, muzyką elektroniczną i poważną, bywa śpiewane lub jest czysto instrumentalne. Wspólnym mianownikiem wszystkich kompozycji jest zazwyczaj dźwięk bandoneonu (instrument podobny do akordeonu). Tanga można zacząć słuchać od dwóch wielkich nazwisk: Carlosa Gardela, najsłynniejszego śpiewaka w dziejach tego gatunku i Astora Piazzolli reformatora tanga, który znacznie poszerzył jego granice.

Tango argentyńskie tańczą ludzie w różnym wieku, naukę można rozpocząć na każdym etapie życia. Tango działa jak narkotyk i wówczas pozostaje jedynie ćwiczyć pod okiem maestros aby chwilę później biec na kolejną milongę, ściskając pod pachą torbę z butami do tańca.